Kırılmış bir zamanın içinden geliyordu,eklemlerinden sallanan, çok ağrılı,çok acılı,ama güçlü bir tutamaç gibi, bir bağla, birazı kendi,birazı onun dünyasındaydı. Düşlenen,ve istenen hayallerden değil,soğuklarda yola çıkan bir ayrılık katarının, isleri, dumanları arasındandı sanki, yaralı ve kaybedişine boyun eğmiş bir aslan gibi olan yürüyüşü. Dünyasını ikiye ayıran, tam o çizgide, hep o yansımasını görüyordu rüyalar aleminde.Yönsüz, yersiz, ama asla kimsesiz olmayan o yere gözünü dikmiş,heybetli çaresiz. Kimsenin, yokluklu varlığı,lanetlenmiş seven. Hep aynı yere bakan, kayıp bir ruh.Ve zaman, kırık tik takların içinde,bir çizginin bölünmüş iki yakasında asla unutmaya vurmuyordu.