Sen gidiyordun
Ben,beni bıraktığın o dünyada
Bir ateş yangınının içinde
Bir ulu gibi yanıyordum
Öylesine tutuklu öylesine kaçınılmazdı
Dört yanımdan kuşandığım alevler.

Beni sevginin gücüyle
Ay ışığından sabahın ışığına
Daha yeni ermiş bir çiy serinliğiyle
Saracak, koruyacak bir yürek yoktu.
Dünyada böyle bir sevgi yoktu
O sen olmayınca…
Yıllar yıllar sonra bile
Bir kitapta, bir filmde, bir şarkıda ve bir bakışta
Parlayan bir sevgide
Ben varım alevler içinde…
Anlatamadığım hiçbir yürek
Bana ağlamadı bile
Sevgimi tüm hakkımla yaşamak
Elimde değildi bile.
Ki bilenler damıtabilirlerdi sevmek duygusunu
En taş yüreklerden…
Kendimden başka bir bilenim yoktu.
Damıttım sevdikçe daha daha çok sevgiyi
En ulu şahidiydim sonsuz yanışların
Nasılsa sönecek ateşlerden bile…

Kalbim ömürlük bir yakarışla çınlayıp dursa da
Getirmez mi onu gece bir yıldız ışığında
Beni kendime küstüren o yok saymışlığı
Bağışlansa hatıralarımda
Güler mi binlerce parçalanmış yüreğime inanmak bir daha
Koştum ardından çoktan kaybolmuş yalnız benim olan bir sevdanın
O tasasız ve acısız giderken benden çok uzaklara
Bütün mutluluklarıyla
Kalbim ağlıyordu acı ve dinmez gözyaşlarımla
bir başıma kalmışlığımla onun ardında
Gitti
Beni zevklerine birkaç günlük yaşatan
Ve kalbimi asla aklında tutmayan
Ardından tüm haykırışlarım ve gözyaşlarımla
Koşsam da
O ışıklar ve terk edişlerle gitti
Bütün mutluluklarıyla.
Kalbimi açacak, beni yaralanmamışlığıma döndürebilecek bir inanç yok artık dünyada
Sevginin varlığı, yokluğuna hep kurban olur mutlaka.

Adını sesleniyorum dipsiz karanlıklarımdan
Sonsuz uçurum boşluklarından
Çirkin bir yansımamın olduğu bütün aynalardan
Kalbimin o asla göremediğin biricikliğinden
Sevgimi değil de görüneni gördüğün zaman
Bırakıp gitmişliğinle benimle yaşlanan yapayalnızlığımdan
Adını sesleniyorum yaratılmış her şeye
Belki karanlıkların gizli ışıkları duyuyor sevgi sesimi
Sonsuz uçurumların en merhametli tutanakları
Çirkin yansımaların yüzü aynaların
Sevgiyi bilen güzel sırları duyuyor ve anlıyorlar beni
Biliyorum böyle ağlayarak yaşayacak hep sevgim
Ta ölünceye.
Söylemeliyim benim sevgim olan adını
Sevgi bu dünyanın en ağır yükü
Taşınmıyor hiç haykırmadan.
Sen duymasan da
İçinde küçücük bir yer kapladığım bu koca dünyada.
Belki çirkinim
Aynalar senin sesinle seslense de
Seven kalbimle yürekliyim sana seslenmeye
Belki her şey, herkes son bulduğu zaman
En kutsal olan sevgim de sonlara karışacak
Bir karşılığı olmayacak Tanrı katında bile
Belki O da her şeyi son bulduracak.
Benim sahip olduğum tek gerçeğim
Yaşıyor ve kendimi duyumsayabiliyorken
Seni nasıl böyle büyük sevdiğimdir
Şiddeti hiç eksilmeyen.
Adını haykırıyorum
Bu sevgim belki bir başka sevenin sesi olur
Adını haykırıyorum varlığım son buluncaya değin
Sen de beni seversen
Aynalarda çirkin görünmeksizin belirir yüzüm
Çünkü sevgi her şeyi dönüştürür…

Beni duyduğunu biliyorum…
Dünyanın her yerinden sözlerim geliyor sana… Suya yazdığım; akan; kıpırtısız ya da buhar olup göğe yükselen damlalarda kalbimin nasıl attığını dinliyorsun…
Gün geceye dönüştüğünde; karanlıkta hep çoğalan seslerimi…
Ölene değin söyleyeceklerimi duyacağını biliyorum… Andımız; bağımız kelimelerin; olmamışlara bir şeylerde; belki bilmediğimiz bir yerlerde bir bir duvar örüp; bizim kalbimizin evini kılacağını biliyorum…
Kainatın yaratılma sebebini; bütün olup bitenlerin aşkın yoluna ve uğruna koştuğunu
aşkın bir vücut istemediğini onun kalbinin ruhlarda atabileceğini; nefesinin seven bir nefesle süreceğini biliyorum…
Ölene dek aşka söz verdiğimi; ve benim zincirlerimin sana dolandığını biliyorum… Bir ucu bende olanda; bir ucu sende hiç olamamışta olan o kadar uzak ve birbirimizi çekip tutamayacağımız zincirler… Ama kopmayacağını; savruluşlarımıza razı olduğumuzu biliyorum…
Senin kalbinin artık senin olmadığını ama asla avucuma almayacağım; aşkın ancak özgürlükle uçuşabileceğini ve sonsuza kadar sadece böyle yaşayabileceğini biliyorum…

Bizden ayrı bir şeylerin seçtikleriyle;

ayrılırken sen bir yana ,ben bir yana; aramıza dağlar,gözlerde büyüyen yollar, ve Tanrının bilmediği,ama insanın bildiği ve koyduğu sınırlar, Tanrı’dan daha büyük olmaya soyunmuş, rolünü oynayan, savaşların o elleri girince; belki yüreğimizde yaslar ve gamlarla dolu, ama gözlerimizde insan kalabilmenin ışıltısıyla; uzaklardan bakacağız, dalacağız olduğumuz yerlere.. Bildiğimiz o gerçek sevgimiz, kalplerimizin en kopmaz bağı kalacak ölünceye dek.. Senin olduğun yerlerden dolanıp bana gelen rüzgar, ve benim yerimden geçip, sana ulaşan güneşin sıcağı, savrulduğumuz günün bizi öldürmeyen tesellileri olacak.. Sonrasında gördüğüm her şey sen olacaksın..Kelimelerimin tıklım tıklım dolu anlamları..Yaşamımı nefesimle bağlayan köprüler…Yıllar altından azgın ve götürüp yittiren olarak aksa da, yaşamımın bir adı olarak kalacaksın oralardan…
Öyle ki, insan kalbinden sürgüne yollayabilir, yaşamın bizi aşan acımasız ve sevgisiz şartlarını…

Bir orman gözlerimde, o ara ara gelip konan.. Ormanların, kaybolması daha mümkün kalabalıklarından ve daha büyük yalnızlıklarından, ıssızlığın en ürkütücülüğü binlerce ağaç arasından.. Bulunmanın imkansızlığı dikilmiş gövdelerden…
Tecavüzlerinle, kalbime döktüğün sevgi tohumlarını, saklayabilmek için herkesten, milyar yıllık piç sevgilerimi yaşatmak için buradayım..Bir tecavüzün, eksik, sakat, yaralı şeyleri senin genetik mirasın.. Tam da bir tecavüzcünün bırakıp kaçtığı, parçalarım benim..
Bir deniz değil; orada bulunurum..Ben orada, mutlu bulunurum…

Bir orman, sisler içinde, bir yangın sonrası kavrulmuş her şey, kara,cılız, dumanı üstünde tüten; gelip söndüreni hiç olmamış…
Dik bir betonda ayağımın bastığı yer kadar bir alanda dipsiz bir boşluğa bakıyorum. Kapkaranlık bir gecenin ışık dolu yıldızlarının içinden. Karanlık korkutsa da büyülüyor o ışıklar. Ve bu yüzden karanlığa aşık oldum. Karanlık o bin bir ışıltıyı bana gösteren. Severek dalıyorum, içine düştüğüm karanlık değil yıldızlar sanarak.
Bir yokusu tırmanır gibi yüreğim; bir kuş kalbiyle.. Kalbimin dolu dizgin çarpışı sanki boğazımda.Dünyamda hep sevgi bir yana.

Bir cehennem dünyasının bir zamanında, yerlerinden bir yerinde kötü ve çirkin olan her şeyin olanca ışıksızlığında, umutsuzluğunda, soğukluğunda vardı. O dünyaya yaraşır bir biçimde kalbi karanlığa gömülmüş, bütün çizgileri cehennemin dibine eğim vermiş, gözleri kara, gri, iç kapatıcı donuklukla sarılmıştı. Elleri yaşlı ve çirkin bütün ümitlerini söndürmeye güç katan hayal kırıklığıydı.
O çirkin, karanlık ve soğuk ve sevgisiz cehennemden hiç çıkmamalı, görülmemeliydi… Onu saklayacak bu cehenneme minnettardı. Başka hiçbir yere gidemeyeceğini biliyor, inanıyordu. Oradan çıkarsa korktuğu her şey yüzüne vuracaktı. Yüzleşecek, güç yetirecek ne umutları, ne de bir seveni vardı. Kapandı, kapandı cehennemine, yüreğinin cehennemi ona kapılarını ardına kadar açmıştı. Sürgünlere gelmişti, yersizlik, yüreğindeki ateşi hiç sönmeyen o acıklı yere yön vermişti.
Ama zamana bırakmaya cehennemde bile mecburdu. Belki zaman, ateşten, bir gül doğururdu.

En başından başlayabilseydim eğer
Aşkı seçerdim yalnızca.
Umursamazdım dünyanın kavgalarını
Sana uzanırdı ellerim
Evet gel, derdim benim şehrime
Benim dünyadaki varlığımı sev, şehir benim olduğum bir yer sadece.
Geç o yolları, adımların kalbime yürüsün
Sen, bir ömür kalacağın bir yere
Gel lütfen!
Yalnız kalamaz hiç kimse, kalbim birisi için var biliyorum
Beni yitik bırakma.
Kaybolurum kalbimin sonsuz acısıyla
Mutlanmaya muhtacım ben de
Ve aşkın gülümseyen yüzüne!
Etrafımda dönmeye başlayan o ışıklara dönseydim yüzümü
Ve sırt dönseydim aşkı benden koparacak bir savaşa
Ellerimi uzatsaydım
Tanışırdım belki varlığınla…
Severdin beni belki de, hiç bu kadar kanamazdım.
Asla ısınamadı kalbim senin sevginle
Yokluğun ve hoyratlığın buzdan bir bıçak gibi kesti…
Masumca sığındım kollarına rüyalarımda
Sanarak beni sevdiğini, delicesine severek seni!

Sen hiç gelmedin benim şehrime, yüzümü hiç görmedin
Gözlerim boşuna kaldı
Sen görmeyince…
Ve çok zaman geçti hiçbir şeye acımadan
Ölüm bile gelebilirdi sen gelmeden…

Ve sen hiç gelmiyorsun!

Beni kelimelere beni kendime küstüren o şeytani varlık bütün özgürlüğümü aldı benden. Şeytan, çünkü haksızdır. Hırsızdır. Tecavüzcüdür. Yazmak istiyorum, kendimle savaşmadan, gururum beni hor görmeden. Yazmanın beni küçük düşüreceğinden korkmadan…Acı bir bedeli olmasaydı cümlelerin böylesine hayat buluşunun. Sevgi hiç karşılaşmasaydı korkunç bir varlıkla.
Hayatın hiçbir yerinde, hiçbir kimsede kara ruhlar erişemeseydi sevgili yüreklere.
Bir yer düşlüyorum şimdi. Bir deniz kenarı olsun. Deniz hep deniz hep deniz… Suların sesi bütün benliğimde çınlasın huzurumla. Kokusu içimde sarmaşıklar gibi sarsın. Ve ben orada kavuşayım bir dosta. Ay gece için neyse benim için de o olan benim dostuma. Ayım, açılmamış bir gonca gülüm olsun bana sahiden. Bütün içimi dökmekten hiç pişman olmayayım sahiden. Çürümesin, gömülmesin içime. Gerçek olsun yaşasın ve can versin bana. Sahiden. Bütün sevdiklerim o çıksın. Çektiğim bütün acılar bedel olsun, iyileşeyim. Bir hiç olmasın. Yıllarım, yaşlanışım geleceğimin, güzelim günlerin tatlı kanatları olsun sadece. Bir kayıp değil. Her biçimde sevdiklerim binlerce gül olsun bana dalıyla yaprağıyla… Yüreğimde çıkan yangınlar, o kalbimi bir çağ gibi uzun yakan, acıtan; karşılığı olsun dostluğumun ve sevgimin. Kuşlarla bir sanayım kendimi, kıyılarında tutsak kaldığım, arandığım o denizler işaret olsun kavuşmama… Gecelerim rüyalarım, gündüzlerimden başka bir hak edişim olsun.

Gülümseyen iki yolcuydu. Bir geminin yanı başında seven ve sevilen birbirine sarılmış bir kadın bir erkek. Onlara bakıyordum, uzakta, gizlenmiş ve kalbim acıyla parçalanıyordu. Mutlulukla parlayan gözleri, gülen yüzleri benim yaşlarla dolu gözlerimde sonsuz bir resim gibi asılıyordu. Ben sevilmemeye zincirlenmiş sanki bütün dünyanın gerisinde bırakılmış, bir terkedilmiştim. Onları götürecek gemi varlığımı büsbütün silecekti dünyadan. Ne görülecek ne duyulacaktım artık. Varlık koparan birazdan yol alacaktı onların sevdasında.
Bu ıssız yerde sevgisizlikten felç olmuştum. Ben ne olacağım diyemezdim, sevmeyene sorulacak bir sorudan bile yoksundum. Ölmek istedim severek ölmek.
Bilse, bir anını doldurur muydum? Onu bir an sevmeden çarpar mıydı kalbi yalnızca benim için bir an? Onu sevmesi benim kimsesizliğim.
Ben hep oradayım, bırakıldığım, yok sayıldığım o şehirde, kalbim kadar yer kapladığım dünyada, ömrümün geçip gittiği o zamanlarla. Çaresiz ve boyun eğmiş.
Bir görüntü gözlerimde, bir mutluluğun, yüreğimde iyileşmez yıkıcılığı…